Een grote zaal
De donna’s van Dementia,
die trekken volle zalen,
soms mooie ogen, in
een verwoest gezicht, of
vriendelijk dik,
gegorgel in de kelen,
weinig haar, hard gekreun,
thee met een beschuitje,
het been dat er niet meer is,
doet zeer,
rondspringende kikkers,
onder de bedden,
iedere gebeurtenis is een afleiding,
beleef de stilte,
binnen in je,
gedachten en emoties, die
opkomen, en
weer de zaal verlaten,
je verstand is geslepen en kent trucjes, om
je te verleiden, en
je gevangen te houden, in
je onbewustheid,
Geertrui is er ook,
ze is in de greep van haar rusteloze verstand,
in de ban van het denken,
mentaal denken geeft lawaai,
je zal maar op vreemden zijn aangewezen,
de vrouwen vinden geen geluk,
zelfs niet in het veranderen van hun eigen ik,
stop het innerlijk verzet,
en zie, je problemen verdampen,
verbeter jezelf is jezelf kwellen,
of geweld aandoen,
kijk diep in je onrust, en
je vindt slechts vrede,
ze wordt wakker,
waar ben ik ?
Van de twintig vrouwen
kunnen er nog negen opstaan,
met z’n 2-en, 1 wasbak, in
de grote zaal,
ze komen dichter naar elkaar, in
het voorportaal van de dood,
ze zien de dood als reisgenoot.
Vers: Ben F. Wesdijk
Vorige
