Een levenslang gestrafte stierf
Denkend aan jouw gedachten
kreeg ik voor het eerst
kippenvel
in Jerusalem
je foto achter prikkeldraad
holle ogen, uitgemergeld
na een treinreis van drie dagen
levenslang gestraft
door Sobibor te overleven
Rachel, zijn vrouw
was nog maar twintig
haren afgeknipt
uitgekleed
vergast in het badhuis
houten bouwvallen
stinkende vertrekken
van vier bij vier
Daarna het Vredespaleis
bronzen deuren
marmer op de vloeren
marmeren wanden
palissanderhouten banken
de ambassadeurs
van Polen en Israel
de voorzitter
van de Tweede Kamer
de burgemeester
van Den Haag
en driehonderd genodigden
De dirigent
van het Nationaal Syfonisch Kamerorkest
verzocht hem naar voren
te komen
applaus sloeg
tegen kruisgewelven
het orkest week uiteen
als de Rode Zee
daar stond Jules
op een voetstuk
van herinnering
bedankt door iedereen
alsof hij
hun leven had veranderd
iemand gaf hem bloemen
naast hem
Marjolein Niels
die dat URLICHT
had gezongen
zo mooi
dat Jules nauwelijks
zijn tranen kon bedwingen
op het laatst
een smartelijk verzoek
VERTEL HET UW KINDEREN
IN EENVOUDIGE BEWOORDINGEN
Vers: Ben F. Wesdijk
Dit vers wordt opgedragen ter nagedachtenis aan allen die voor niks moesten sterven en speciaal voor Jules Schelvis en Rachel Borzykowski
Vorige
