Golvend vers
De uren gleden, in
de zee, over
golven, tijden van
weleer.
cijfers dansen , voor
je ogen, de nullen
stapelen, als
analogen.
Het puntenwiel loopt
uit het hart, geen
prijs, maar wel
je trui verward.
Vergeet maar, hoe
je bent gekomen, ze
lopen door het licht,
net als de bomen.
’t Verlies is te verwerken,
alleen, is
het te merken,
de korrels worden,
toch geen steen, ze
klagen weer, zoals
voorheen.
De ruggesteun, die deelt,
maar uit, het derde
dambord is de buit,
een prijzenslag of
prijzenklap,
stop maar gauw terug, in
je blauwe map.
Kreten van smart, de
golven werden zwart.
Vers: Ben F. Wesdijk
Vorige
