De stilte in je blik
Ik pak mijn benen in, en
ga op pad,
uit huis,
ben weg.
Mijn voeten wijzen mij de weg,
mijn handen
verlangen naar de warmte
van elkaar.
Ik pak mijn benen in, en
ga op pad,
uit huis,
ben weg.
Er is geen licht meer in de tunnel,
de woorden,
bijten in mijn frame,
de monden spugen grove regels.
Ik pak mijn benen in, en
ga op pad,
uit huis,
ben weg.
Vanavond slapen we weer samen,
raken onze voeten weer elkaar,
kijken we in elkaars ogen,
met kloppend hart,
dat blijft maar slaan.
Ik pak mijn benen in, en
ga op pad,
uit huis,
ben weg.
Mijn voeten wijzen mij de weg,
onze handen graven diep,
in onze wonden,
koude rook, uit
onze kelen,
de duisternis valt,
over ons
en gaat
nergens heen.
Vers: Ben F. Wesdijk
Beeld: Nel van Otzel
Vorige
