Jeska
Een beest, een hond,
in zwart en wit,
zette gezichten op een kier,
wat vreugde doet, en
liefde geeft,
Jeska heeft wel pit.
Ze pist en poept,
het lijkt vulgair,
maar da’s gezond,
tot ‘t vrouwtje ze weer roept.
In het geheel,
ze schudt haar kop,
en piept, en
snurkt,
en vreet, haar
ganse knuffel op.
Maar ‘t mannetje jaagt, haar
achterna,
de kreken zijn te klein,
ze springt,
ze jubelt ,
haar refrein,
het is toch heerlijk,
om een stabij te zijn.
Vers: Ben F. Wesdijk
Vorige
