Onder het vlakke water

Van balken, zwarte aarde,
een enkel rimp’lig laken,
rust het water, in de zee,
soms bodemloos, van
diepte met ravijnen,
hoogten, maar
ook dalen,
als je tot de bodem raakte,
leek het op een bazaar, zo vol
van snufjes, schepen,
vergaan,in
eertijds, met schelpen geladen,
eeuwig varend,
onderweg,
altijd.

Vers: Ben F. Wesdijk
Beeld: Ben F. Wesdijk